Siostry Terezjanki

W dniu dzisiejszego dziękczynienia Panu Bogu Matce Najświętszej oraz naszej Patronce św. Teresie od Dzieciątka Jezus, pragnę skrótowo przybliżyć historie naszej wspólnoty zakonnej, aby uświadomić nam wielki dług wdzięczności Panu za przeżyte 75 lat istnienia zgromadzenia. Wstępując do Zgromadzenia przed 59 laty miałam to szczęście, że zastałam w nim większość sióstr tworzących wspólnotę w 1936 roku, skupionych wokół swego Założyciela Ks. B-pa Adolfa Piotra Szelążka w diecezji łuckiej na Wołyniu. Nasuwa się pytanie, skąd Ks. Biskup czerpał natchnienie do założycie zgromadzenia o duchowości św. Teresy pierwszej takiej wspólnoty w Polsce? Umiłowanie i duchowe przylgnięcie Ks. Biskupa do św. Teresy wzięło początek od jego uczestnictwa w beatyfikacji i kanonizacji Teresy w 1923 i 25 roku w Rzymie. Po powrocie do diecezji w Łucku szerzył kult św Teresy, odwiedzał Karmel w Lisieux, utrzymując serdeczne kontakty z rodzonymi siostrami  Teresy, spędzał długi godziny na modlitwie przy jej relikwiach, a nade wszystko wprowadzał idee małej drogi we własne życie kapłańskie. Zrozumienie przez ks. Biskupa aktualności św. Teresy w kościele powszechnym a zwłaszcza we własnej diecezji, zaniedbanej religijnie przez 123 lata rozbiorów wymagającej pracy misyjnej na rozległych terenach wschodnich, zaowocowało łaska założenia zgromadzenia zakonnego o duchowości św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Patronki wszystkich misji i misjonarzy. W dekrecie erekcyjnym powołującym do istnienia nowe zgromadzenie dnia 1 sierpnia 1936 roku Ks. Bp Założyciel wytyczył mu cel następujący:

Siostry zakonne mają urabiać w swej duszy pokorę, cierpliwość, wielką miłość Boga i bliźniego według ducha św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Szczególniej rozważając jej ewangeliczna prostotę i drogi dziecięcej prawości we wzajemnych i z ludźmi stosunkach, siostry danego zgromadzenia starać się mają całym swoim postępowaniem propagować tego ducha prawości i najwyższej miłości chrześcijańskiej oraz prostoty ewangelicznej, że podejmować będą starania, aby zapewnione było dobre wychowanie i kształcenie dzieci i młodzieży w szkołach i zakładach wychowawczych, mają szerzyć wiarę katolicka i jej wskazania oraz modlić się za kapłanów.

Rozwój młodego Zgromadzenia został przekreślony przez II wojnę światową. Na rozległych terenach diecezji we wsiach odległych od świątyń siostry przez krótki okres czasu zaledwie rozpoczęły swoją pracę misyjną wśród dzieci, młodzieży i dorosłych, która cieszyła się uznaniem kapłanów i wiernych. Przez 6 – letni okres potrójnej okupacji, praca sióstr została uniemożliwiona przez wywłaszczanie z budynków rozproszenie wspólnoty, życie w pojedynkę oraz codzienną walkę o przetrwanie. Po zakończeniu wojny siostry podzieliły losy wypędzeń ze wschodu na tzw. Ziemie Odzyskane. Tu zmierzyły się z nowymi wyzwaniami: remontów zrujnowanych budynków z brakiem środków materialnych, potrzebą zcalenia wspólnoty, budowy struktur administracyjnych i duchowych od podstaw, bez żadnej bazy materialnej koniecznej do życia i pracy apostolskiej.  Po przezwyciężeniu trudności siostry rozpoczęły konieczną pracę dla Kościoła w sierocińcach, domach dziecka i przedszkolach oraz opieką nad osobami dorosłymi potrzebującymi pomocy. Względnie ustabilizowane życie i prace sióstr nie trwały długo, gdyż w latach 50-tych nadeszły nowe przesiedlenia ze strony władz komunistycznych. Były one bardzo dotkliwe i zmierzające do całkowitego zniszczenia życia osób konsekrowanych w Polsce. Patrząc na naszą przeszłość historyczną dostrzegamy nie tylko trudności i przeciwności, ale też wielką miłość i dobroć Ojca Niebieskiego wyrażającą się w opatrznościowym działaniu Kościoła Świętego. Kiedy w latach 50-tych zaistniała sytuacja, że osoby zakonne znalazły się bez pracy i środków do życia, sługa Boży, ks. kard. Stefan Wyszyński skierował siostry do pracy przy parafiach. W ten sposób nasze zgromadzenie zaistniało w Mońkach i Wasilkowie, przy parafii Przemienienia Pańskiego, od 1967 roku. Ks. Wacław Rabczyński zatrudnił siostry w obydwu świątyniach miasta, w których siostry pracowały do 1994 r. jako zakrystianki i sporadycznie katechizując dzieci przy parafii. Po powrocie religii do szkół w 1990 roku, dzięki życzliwości ks. kan. Tadeusza Zajkowskiego, ówczesnego proboszcza, siostry podjęły pracę katechetyczną w Szkole Podstawowej im. Zygmunta Augusta w klasach I-V oraz w przedszkolu nr 1 i 2. W roku 2003 zgromadzenie podjęło nowe zadanie: pracę wychowawczo  opiekuńczą we własnym budynku, nad dziećmi i młodzieżą z rodzin dysfunkcyjnych.  Z pokorą terezjańską uznajemy, że nasze istnienie i praca w kościele jest dziełem Bożej łaski i troskliwej opieki Jezusa. Podczas dzisiejszej eucharystii pragniemy wyrazić naszą wdzięczność i miłość Dobremu Bogu, Matce Najświętszej św. Teresie od Dzieciątka Jezus za niezliczone łaski otrzymane przez okres 75 lat naszych dziejów.  W wielu momentach doświadczałyśmy wstawiennictwa u Pana świątobliwego Ojca Założyciela. Prosimy Pana o rychłe rozpoczęcie prac zmierzających do Jego procesu beatyfikacyjnego. Pamiętamy w modlitwach o naszych zmarłych siostrach, które z prostotą dziecięcą przekazały nam charyzmat zgromadzenia, jego tradycje i ducha św. Patronki. Trudno w słowach wyrazić ogromną wdzięczność za każde dobro wyświadczone przez Księży Biskupów, Proboszczów, kapłanów oraz rzeszę wiernych, których spotkałyśmy na swojej drodze. Niech Ojciec Niebieski otacza wszystkich swoją miłością i dobrocią, a św. Teresa od Dzieciątka Jezusa Wiena danym obietnicom zsyłała obfity deszcz róż  łask Jezusowych.

Bóg zapłać.